Een brief die voorbestemd is om ongelezen te blijven.

Is er een andere weg? Is het mogelijk? Hoe ontoereikend lijken mijn woorden om alles wat verborgen is over te brengen. Alles wat ik vanbinnen en naast mij heb gedragen. Als ik die woorden kon graveren, zou misschien elke boom in deze wereld een boek van verdriet dragen, zelfs het universum zou niet in staat zijn zijn tranen te bevatten bij het lezen van alles wat verborgen is.

Als je eventjes een blik zou werpen, zou je durven? Zou je het verlangen? Wat zou je reactie zijn? Of brengt het diepe confrontatie met zich mee? Ongetwijfeld te pijnlijk. Hoe dit alles als een herinnering kan dienen aan je misstappen, schaamte en schuld. Toch koester ik geen wens voor jou om zo'n kwelling te doorstaan, want het is niet mijn bedoeling om jou pijn te doen.

Hoe vertel ik je dit? Hoe breng ik dit over? Hoe onthul ik de talloze facetten van mijn persoon? De lagen waaruit ik ben samengesteld, en alles wat bestaat.

Waarheid is altijd bitterzoet. Een bittere pil om te slikken, waardoor je hapert terwijl je het accepteert. Terwijl het door je hart snijdt, blijft zijn wond zonder pauze bloeden, tranen zachtjes stromend over mijn wangen, gevuld met pijn en verdriet, zonder remedie of troost. Waar ga ik vanaf hier naartoe? Zal ik in staat zijn de zoetheid van de waarheid te proeven?

Ik geloof dat binnen de reis van de waarheid een zoetheid wacht om omarmd te worden. Want ik zie wat is, wat is geweest. Het volledig omarmen, er één mee worden. Één ademhaling tegelijk, één traan tegelijk, één moment van reflectie en contemplatie tegelijk. In de zoetheid van de waarheid verwelkom ik mezelf.